آیا اخلاقی است خانه بمانیم و دیگران مایحتاج زندگی را برایمان بیاورند؟ - مجله عکسفا

جهت دریافت خدمات پتینه کاری سقف با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

در حالی که دائما سفارش می گردد مردم در خانه بمانند و حتی برای ضروری ترین احتیاج های خود مانند خرید اقلام خوراکی و مایحتاج روزانه و اولیه زندگی از خانه بیرون نفرایند؛ شاهد خالی شدن طبقات فروشگاه ها و لغو شدن سفارش های خرید آنلاین هستیم.

بسیاری از مردم وقتی مجبور شدند در خانه بمانند؛ به سوی خرید آنلاین روی آورده و خرید های خود را از روی فروشگاه های آنلاین سفارش دادند. کاری که مسئولان هم در ایران و بسیاری کشور های دیگر آن را توصیه و مردم را به سوی آن تشویق کردند.

این شرایط باعث شد سطح خرید های آنلاین و سفارش های تحویلی به دم در خانه ها افزایش ناگهانی داشته باشد و ضمن اینکه انبار این فروشگاه ها سریعا خالی گردد و جوابگوی خرید های مردم نباشد؛ در تحویل بسته ها و خرید ها هم تاخیر هایی به وجود آید.

در امریکا، به طور معین سرویس های تحویل کالا در خانه مانند Postmates و Instacart و DoorDash با افزایش مشتریان بیشتری روبرو شده و روال عادی آن ها به هم خوره است. حتی آمازون در هفته اخیر به مشتریان خود خبر داد تحویل کالا با سرویس Prime Now بیش از حد معمول طول خواهد کشید.

بعضی فروشگاه های آنلاین ناچار شدند بعضی سفارش های مردم را لغو یا موعد تحویل آن ها را عقب تر بیندازند. به ویژه در مواد ضروری و مورد احتیاج مشتریان مانند مواد شوینده، مواد ضدعفونی نماینده، ماسک و پد عفونی و دستکش یا مواد غذایی اختلالاتی در سفارش های انلاین و تحویل آن ها به مشتری در همه کشور ها شاهد هستیم.

یک مسئله پیچیده چندوجهی

حالا، این وسط چندین بحث مهم هم مطرح است. نخست، اینکه آیا خرید آنلاین مواد غذایی و تحویل در محل نگرانی های بهداشتی و سلامتی پیرامون کرونا ویروس را ندارد؟

بحث دوم این است که آیا کارمندان خود این فروشگاه ها و افرادی که باید سفارش ها را درب منزل به ما تحویل دهند؛ حق استراحت و مرخصی و در خانه ماندن از بیم ابتلا به ویروس کرونا را ندارند؟

به زبان ساده تر و اگر بخواهیم از زاویه دیگری به موضوع نگاه کنیم؛ آیا ما حق داریم و اخلاقی است خودمان و تمام افراد خانواده را در خانه قرنطینه کنیم و انتظار داشته باشیم دیگران خرید های ما را درب منزل تحویل ما بدهند؟ در حقیقت، دیگران برای سلامتی ما در خطر ابتلا به کرونا قرار بگیرند؟

جواب پیچیده تر از آن چیزی است که تصور می گردد و احتمالا برای کشور، شهر، فروشگاه و سرویس تحویل کالا درب خانه متفاوت خواهد بود.

نخست باید به این سوال پاسخ بدهیم که اگر ما خرید آنلاین نکنیم؛ کارمندان این شرکت ها به مرخصی یا استراحت استعلاجی با حقوق می فرایند؟ جواب در بسیاری موارد منفی است. فروشگاه های آنلاین و شرکت های ارائه دهنده خدمات تحویل کار در محل در حوزه شرکت های خصوصی هستند و هیچ ردیف بودجه ای و حقوقی برای مرخصی و استعلاجی و نظایر این ها ندارند.

دورکاری هم درباره این مشاغل اصلا بی معنی است یا حداقل شامل بخش گسترده ای از کارمندان نمی گردد. این افراد روزانه باید زنگ ده ها خانه را بزنند؛ از پله ها و آسانسور ها بالا بفرایند و کالا را از نزدیک تحویل مشتری داده و دوباره در یک نقطه دیگر شهر کالای بعدی را به مشتری برسانند.

این مشاغل در حالی که بیشترین تماس و خطر آلودگی به ویروس های واگیردار را دارا هستند؛ اصلا قابل دورکاری یا تعطیل شدن یا تغییر شکل به روشی امن را ندارند.

درست است که از دستکش و ماسک استفاده نموده و در بعضی کشور ها مانند چین حتی به لباس های کاملا امن و ضدعفونی مجهز شدند، ولی باز هم کرونا ویروس آن ها را تهدید می نماید.

نه دولت حمایت می نماید نه کارفرما

خود این افراد هم اگرچه به فکر سلامتی و جان خود و خانواده هستند و خبر های کرونا را پیگیری می نمایند و دوست دارند مانند سایر مردم در خانه بمانند و کمتر بیرون بفرایند، ولی از نظر کاری و درآمدی و احتیاجات اقتصادی نمی توانند چنین کاری نمایند.

بسیاری از این افراد اگر یک روز کار ننمایند؛ آن روز هیچ درآمدی نداشته و در نتیجه غذایی برای خوردن ندارند. ده ها جور بدهی و قسط و وام و قرض و اجاره خانه دارند و باید خرجی یک خانواده را بدهند.

دولت هم هیچ گونه برنامه یا قانونی برای حمایت از آن ها ندارد. در ایالات متحده این مشاغل اصلا شامل بیمه و حقوق مرخصی یا استعلاجی نمی شوند.

البته، در ایام در بسیاری از کشور ها از جمله ایران هم بحث هایی درباره حمایت از کارگران و افرادی که کسب وکارشان در این شرایط به خطر افتاده و درآمدشان را از دست دادند؛ اجرا شده، ولی عمدتا معین نیست این تعهدات چه زمانی عملیاتی و اجرایی می گردد و چقدر می تواند جبران نماینده باشد.

در بسیاری از موارد، خود مدیران و شرکت های پیمانکار حاضر نیست کسب وکارشان را در این روز ها تعطیل نمایند و به بهانه خدمت رسانی به مردم؛ عملا دارند سود و فروش و درآمد بیشتری به جیب می زنند.

بیشترین خطر؛ کمترین حق انتخاب

طبق آنالیز که موسسه Gig Workers Rising در ایام انجام داده است؛ در نظرسنجی که از 600 راننده اشتراکی اجرا شده است؛ غالب آن ها در حدود 53 درصد نگران کاهش درآمد خود به خاطر شیوع کویید 19 هستند، ولی 43 درصد آن ها نیز نگرانی ابتلا به این ویروس را دارند.

مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها (CDC) هم می گوید 70 درصد بیماری های واگیردار و ناشی از مواد غذایی (نه فقط کرونا) از جمله آنفولانزا به کارگران شرکت های مواد غذایی، فروشنده های مواد غذایی و حمل نماینده های بسته و سفارش های خرید ها قابلیت انتقال دارد.

بعضی شرکت ها به کارمندان خود گفتند اگر بیمار هستید یا مشکوک به کرونا هستید؛ در خانه بمانید، ولی هیچ گونه خبری از حقوق نیست و به مدت تعداد روز هایی که در خانه بمانید؛ از حقوق ماهیانه شما کسر می گردد. بنابراین؛ بسیاری از این افراد حتی با وجود بیماری های خطرناک باز هم سرکار حاضر می شوند.

در بعضی کشور ها و شهرها، اوضاع پیچیده تری به وجود آمده است. کارمندان مسئول تحویل سفارش ها حاضر نیستند بعضی سفارش ها را ببرند، چون احتمال سرقت آن ها هست یا وارد بعضی منطق نمی شوند، چون برایشان خطر زیادی دارد.

از سوی دیگر، بعضی ها از آن ها گزارش می دهند مشتریان رفتار های زننده و زشتی با آن ها دارند یا انتظار های بیش از حدی نشان می دهند. مثل اینکه اگر ذره ای احساس نمایند بسته بهداشتی نیست یا صدمه دیده و احتمال آلودگی دارد؛ آن را تحویل نمی گیرند و در برنامه امتیاز پایینی به آن ها می دهند.

اگر چند بسته سفارش دادند؛ انتظار دارند اصلا روی زمین یا کف آسانسور قرار داده نگردد یا اصلا با آسانسور بالا آورده نشوند. این شرایط در شرایطی است که بعضی از موتورسوار ها می گویند از سوی کارفرمای آن ها هیچ گونه بسته بهداستی مانند ماسک و دستکش دریافت نکردند و خودشان باید هزینه خرید ماسک و دستکش را بپردازند.

موتورسوارانی که امتیاز های بالاتری دارند؛ حق انتخاب داشته و معمولا بسته های بی دردسر را انتخاب و تحویل می دهند یا سراغ بسته های غیر مواد غذایی و مواد خراب شدنی روزانه می فرایند. کارگرانی که امتیاز های پایین تری دارند؛ به ناچار باید سفارش های خطرناک تر را انجام دهند و هیچ گونه حق انتخابی ندارند.

چه باید کرد؟

در خاتمه شاید بهتر باشد این گونه به ماجرا نگاه کنیم که باید این روز ها بیشتر هوای پیکی ها، موتورسوار ها و کارمندان شرکت های تحویل دهنده کالا ها درب منزل را داشته باشیم.

آن ها هم انسان هستند و در این شرایط دارند خرید های ما را درب منزل تحویل ما می دهند. پس، عیبی ندارد کمی پول بیشتری به آن ها بدهیم یا حداقل بابت زحمت شان تشکر کنیم و اسباب آزار و دردسر و وقت کشی بیشتر آن ها را فراهم نکنیم.

باید بدانیم یک شرکت و فروشگاه و کارمند هرچقدر بهداشت و نکات لازم برای آلوده نشدن یک بسته را رعایت نموده باشند؛ باز هم مسئول اول و آخر خودمان هستیم و نباید دیگران را مقصر بدانیم و بخواهیم مشکل را سر یک پیکی یا موتورسوار آوار کنیم.

درک کنیم بعضی از این افراد ناچار هستند در این شرایط کار نمایند و جان خود را به خطر انداختند. شاید اگر به اندازه ما پول و پس انداز داشتند یا از شغلی برخوردار بودند که می شد در خانه بمانند و دورکاری نمایند؛ هرگز حاضر نبودند بسته خرید ما را بیاورند و از نزدیک با ما در تماس باشند.