دست نوشت برای بارسا، تولد یک سوپراستار به نام لوئیزیتو - مجله عکسفا

به گزارش خبرنگاران ،محمد قراگزلو،1)ال کلاسیکو بدون لئو مسی وقتی بدانی حریف زخم خورده است و البته سازمان دفاعی ات برعکس فصل قبل ترک برداشته حتی در نوکمپ نگران نماینده خواهد بود.فقدان مسی یعنی ضعف در فاز حمله و غیبت اومتیتی به علاوه توپ های زیادی که این فصل تراشتگن از تور دروازه اش بیرون آورده و با عصبانیت به مرکز زمین فرستاده یعنی اینکه بارسا در فاز دفاع هم تیم مستحکمی نیست.با این حال نمایش امیدوار نماینده زوج پیکه - لنگلت مقابل سویا و اینتر و البته استفاده از رافینیا به جای دمبله در ترکیب اصلی امیدواری هایی بود که در مقابل ناامیدی ها ستیز داشت و در نهایت بالانسی را باعث می شد که می توانست در نوکمپ برد را در دسترس قرار دهد.این مهم وقتی پررنگ تر شد که سازمان دفاعی رئال مادرید در نیمه نخست شکاف برداشته و البته در خط حمله آنقدر توان نداشت که زوج پیکه- لنگلت را به چالش بکشاند.

2)آرتور، آرتور و باز هم آرتور.این برزیلی جوان محشری در نوکمپ به پا نموده که بیا و ببین.تصور کنید مقابل یک هافبک 23 ساله تونی کروس و لوکا مودریچ بازی می نمایند،هافبک جوان اولین الکلاسیکوی عمرش را تجربه می نماید و قاعدتا تا حدودی باید مرعوب نمایش هافبک های شاخص حریف و اسیر اتمسفر بزرگترین مسابقه باشگاهی اروپا گردد اما آرتور ملو همان فوتبالیستی است که با شماره 8 چیزی میانه ژاوی و اینیستا را نشانه گرفته و بیشتر از همه هافبک های تیمش بارسلونایی بازی می نماید.ملو همان قدر که در اولین بازی اش در ترکیب اصلی مقابل تاتنهام در ومبلی درخشان بود در اولین ال کلاسیکوی خود هم درخشید و حالا کمتر کسی در بارسلونا پیدا می کنید که شیفته مدل بازی اش نشده باشد.

3)با حضور رافینیا و کوتینیو مثلث خط میانی بارسا شبیه چند سال اخیرش نیست.کوتی و هموطن جوان ترش هر دو بازیکن خط میانی اند و قطعا این مثلث با چیزی که مسی-نیمار-سوارز شکل می دادند تفاوت های آشکاری دارد.در ظاهر امر حتی می توانید تصور کنید این آریش 3-3-4 والورده فقط تقلیدی کورکورانه از سیستم همیشگی بارسا طی تام سال های اخیر است وگرنه می توان چیدمان تلویزیونی را فراموش کرد و گفت بارسا در این ال کلاسیکو و مقابل ضعیف ترین رئال سال های اخیر با سیستم محتاطانه 1-5-4 بازی می نماید.تعداد کم بازیکنان بارسا در نیمه زمین حریف در بسیاری از لحظات که این تیم باید با حمله سریع و ضدحمله ورق را برگرداند تا حدودی این فرضیه را قوت می بخشد اما ظاهرا این چیدمان و این نفرات حداقل یک نیمه از بهترین بازیکن دنیا(مودریچ) و یکی دیگر از بهترین هافبک های دنیا(کروس) بازیکنانی بیکار ساخته بود که حتی اسم شان هم به گوش مان نخورد.در عوض آرتور ملو و رافینیا هافبک های جوان بارسا بارها مقابل دروازه حریف دیده شدند و حتی موقعیت گلزنی هم داشتند پس می توان چیدمان و سیستم والورده را بدون حرف اضافی تائید کرد.

4)ریسک کردن در بازی های بزرگ همیشه می تواند بازگشت بزرگ یا نگون بختی وحشتناکی به همراه داشته باشد.لوپتگی در دو قدمی پرتگاه از شروع نیمه دوم دست به چنین ریسکی زد و تا آستانه بازگشت بزرگ پیش رفت اما کمی بداقبالی و البته سازماندهی مجدد بارسا بعد از 15 دقیقه تحمل فشار آن روی تلخ ریسک پذیری را به رخ سرمربی رئال کشاند.دفاع سه نفره رئال آن هم وقتی یک ضلع آن ناچوی پراشتباه باشد،می تواند کاری کند تا سرخی روبرتو در یک ال کلاسیکو دو پاس گل بدهد و در حد ستاره بدرخشد.

5)دلم نمی آید به صورت جداگانه از جوردی آلبا ننویسم هر چند شاید کمی تکراری شده باشد.بعد از آن نمایش بی نظیر مقابل اینتر،جوردی با یک پاس گل تماشایی،هوشمندانه و حساب شده ال کلاسیکو را شروع کرد و در ادامه مسابقه هم کم نوسان و فوق العاده بود.این را در نظر بگیرید که آلبا در فاز حمله به نوعی متصل به لئو مسی است و این دو مثل حلقه های زنجیر سهم عمده ای در خلق موقعیت های بارسا داشته اند اما آلبای بدون مسی هم مثل هیولای کوچکی است که در لیگ قهرمانان گل می زند و در ال کلاسیکو شبیه به یک مولتی بازیکن موقعیت می سازد و حتی در باکس خطر حریف دنبال گلزنی است.

6)سه تعویض والورده حکم سه قدم مثبت برای سازماندهی دوباره تیم و وارد کردن ضربات بیشتر به رئال مادرید را داشت.از این رو می توان مربی کم حرف بارسا را یکی از مردان بزرگ این ال کلاسیکو نام گذاشت.مردی که با وجود این پیروزی درخشان،درست بعد از مسابقه بیشتر از اینکه از خوشحالی هایش حرف بزند درباره آینده و مسیر طولانی پیش روی تیمش صحبت کرد تا ابعاد بزرگی اش را به رخ بکشد.حالا والورده هم مثل پپ در کارنامه اش ال کلاسیکوی 5 گله دارد اما او در این آمار جا نمی ماند و با درک مسائل این فصل تیمش خیلی دوست دارد هر چه سریعتر مجموعه تحت اختیارش را به مسیر درست و آنچه فصل قبل انجام داد،بکشاند.

7)سمدو، دمبله و ویدال.برای هر کدام از آنها در این پیروزی می توان سهمی برداشت اما بیایید درباره ویدال حرف بزنیم که کمتر از 15 دقیقه در زمین بود و درخشید.بعد از آن پست اینستاگرامی حاشیه ساز و مصاحبه نگران نماینده تر درباره شرایط ویدال ،تصویر چرت زدن اعتراض آمیزش روی نیمکت در دقایق پایانی مصاف با سویا دردناک بود.سوت های تماشاگران در نوکمپ بعد از تعویض ملو مقابل اینتر و ورود ویدال را هم می شد به آن اتفاقات مرتبط دانست و به نظر می رسید مسیر این سرخپوست جنگجو از همین شروع ماجرا باتلاقی شده اما هافبک شیلیایی در همان دقایق کوتاه دیدار با اینتر کاری کرد تا استحقاق بازی در ال کلاسیکو را داشته باشد.نمایش فوق العاده در آن دیدار که به پررنگ شدن برد بارسا انجامید اینجا در ال کلاسیکو هم رخ داد با این تفاوت که این بار خود آرتورو در کانون اتفاق نهاده شد و در نقش گلزن ظاهر شد تا از هفته آینده نادیده گرفتنش سخت تر از بازی های گذشته باشد.

8)تا وقتی مسی بود هر هفته و هر مسابقه یک آیتم جداگانه باید برایش می رفتیم که لئو چنین و چنان اما حالا نوبت لوئیس سوارز است که کمی تعریف و تمجید بشنود.سوارز سال جاری آمار فوق العاده ای در گلزنی نداشت اما در قاب ناقص خط حمله بارسا یک قطعه جدانشدنی بود.سوارز بارها برای گلزنی مسی و دیگر همبازیانش به بهترین شکل ممکن فضاسازی می کرد و در همکاری با کوتینیو یا دمبله هرگز خسیس نبود.او در مصاف با اینتر و با پاس گلی که به رافینیا داد بخش پنهان پتانسیل حیرت انگیزش را به رخ کشید اما ال کلاسیکو فرصتی بود تا یادمان بیاورد بارسا شماره 9 ای دارد که در فاصله استار بودن و سوپر استار شدن قدم های بزرگی برداشته و چیزی بیش از یک finisher صرف یا killer مادرزاد در محوطه جریمه است.شاید این هم از مزایای بازی بدون لئو مسی باشد که سوارز را درست به اندزه چیزی که هست جلوی چشمان مان می آورد و یادمان می افتد خط حمله بارسا گوهری دارد که با ستاره های 100 میلون دلاری دیروز و امروزش نیمار و دمبله قابل قیاس نیست و در هر موقعیتی فراتر ازآنها قرار می گیرد.سوارز بدون مسی می توانست یک مهاجم تنها و یک عنصر ناامید باشد که به خاطر کمبود موقعیت مدام در حال غر زدن و دعواهای بی حاصل با مدافعان حریف است- بخصوص که فاصله کوتینیو و رافینیا در زمان حملات و ضدحمله ها از او زیاد بود- اما انگار هر چه فضا برای او ناامید نماینده تر به نظر برسد تلاشش را بیشتر می نماید و حتی اگر در یک نیمه زمین تنها بارسایی فعال و صاحب توپ باشد حریفی به بزرگی رئال مادرید نیز باید از توانایی هایش بترسد.از اولین ال کلاسیکوی لوئیزیتو که با تک گل او تصویر شادی گلش روی جلد رسانه های دنیا رفت تا امروز که بار دیگر او را کنار مسی،نیمار یا دیگر ستاره های برنده ال کلاسیکو نمی بینیم چیزی حدود 4 سال گذشته است اما سوارز همیشه همین بوده؛یک مهاجم تمام نماینده واقعی که با هر نقطه از پاهای هنرمندش قادر به گلزنی است، یک عنصر پیش برنده و یک موجود خستگی ناپذیر که در سخت ترین شرایط امیدوارتان می نماید.یکی که بازی بزرگی مثل ال کلاسیکو برایش حکم تولدی دوباره دارد.