واقعیت هایی از وایکینگ ها - مجله عکسفا

به گزارش خبرنگاران، به نقل از هیستوری هایت؛ عصر وایکینگ ها ممکن است حدود هزاره پیش به سرانجام رسیده باشد، اما وایکینگ ها امروز نیز در تصورات و جهانی ما جای خود را دارند از فیلم های سینمایی و انیمیشن ها گرفته تا لباس های فانتزی هنرمندان هستند. در طول تاریخ، این جنگجویان دریانورد بسیار افسانه ای شده اند و وقتی صحبت از اروپای شمالی ها و وایکینگ ها می گردد، تفکیک واقعیت از داستان سخت است.

آن ها از اسکاندیناوی آمدند، اما تا بغداد و آمریکای شمالی سفر کردند. فرزندان آن ها را می توان در سراسر اروپا یافت، به عنوان مثال، نورمن ها در شمال فرانسه از نسل وایکینگ ها بودند.

وایکینگ به معنای سارقان دریایی است

این کلمه از زبان نورس قدیم گرفته شده که در دوران وایکینگ ها در اسکاندیناوی به این زبان صحبت می شد.

همه آن ها سارق دریایی نبودند

وایکینگ ها به دلیل غارت هایی که انجام دادند، بدنام هستند. اما بسیاری از آن ها در واقع برای اسکان مسالمت آمیز و کشاورزی و گذران زندگی یا تجارت کالا به کشور های دیگر سفر می کردند و راهزن نبودند.

وایکینگ ها از کلاه ایمنی شاخ دار استفاده نمی کردند

کلاه ایمنی شاخدار نمادی است که از فرهنگ عامه وایکینگ ها شناخته می گردد. در واقع یک خلاقیت خارق العاده است که توسط کارل امیل دوپلر طراح لباس برای فراوری Wagners Der Ring des Nibelungen در سال 1876 ساخته شده است.

بعضی از وایکینگ ها کلاه هم نداشتند

فقط یک کلاه ایمنی کامل از وایکینگ ها پیدا شده که نشان می دهد بسیاری از آن ها بدون کلاه ایمنی می جنگند یا به جای فلز از چرم استفاده می کردند.

یک وایکینگ مدت ها قبل از کلمب به سواحل آمریکا رسید

اگرچه ما معمولاً اروپایی بودن کریستوفر کلمب را اعتبار برای معرفی سرزمینی جدید در جهان می دانیم، اما لیف اریکسون، کاوشگر وایکینگ، 500 سال قبل از کلمب به آمریکا رسیده بود.

پدر لیف اولین وایکینگ بود که پا به گرینلند گذاشت

طبق ادعا های ساکن ایسلند، اریک سرخ پس از اخراج از ایسلند به جرم قتل چند مرد، به گرینلند سفر کرد. او در ادامه اولین شهرک وایکینگ ها را در گرینلند را تاسیس کرد.

وایکینگ ها خدایان خاص خود را داشتند

اگرچه اسطوره های وایکینگ ها مدت ها پس از اساطیر رومی و یونانی به وجود آمدند، اما خدایان نورس برای ما بسیار کمتر از زئوس، افرودیت و جونو آشنایی دارند. میراث این خدایان در جهانی مدرن را می توان در انواع مکان ها، از جمله فیلم های ابرقهرمانی پیدا کرد.

روز های هفته به نام بعضی از وایکینگ ها نامگذاری شد

تنها روز هفته که به زبان خدای نورس به زبان انگلیسی نامگذاری نشده، شنبه است که به نام خدای رومی کیوان نامگذاری شده است.

وایکینگ ها دو بار در روز غذا می خوردند

اولین وعده غذایی آن ها که تقریباً یک ساعت پس از برخاستن از خواب سرو می شد، به طور صبحانه بود، اما برای وایکینگ ها به داگمال شناخته می شد. وعده دوم غذایی ناتمال در شب و در سرانجام روز کاری خورده می شد.

وایکینگ ها کشتی ساز های ماهری بودند

آن ها به حدی در ساخت کشتی ماهر بودند که طراحی معروف ترین کشتی آن ها یعنی طول عمر، توسط بسیاری از فرهنگ های دیگر پذیرفته شد و قرن ها بر طراحی و ساخت کشتی تأثیر گذاشت.

وایکینگ ها نام خود را روی شهر های انگلیس گذاشتند

اگر یک دهکده، شهر یا مکانی در انگلیس دارای نامی باشد که به -by، thorpe یا -ay ختم می گردد، احتمالاً توسط وایکینگ ها آباد شده است.

شمشیر با ارزش ترین دارایی وایکینگ ها بود

در زمان وایکینگ ها شمشیر ها بسیار گران بودند و بنابراین به احتمال زیاد با ارزش ترین موردی است که یک وایکینگ در اختیار داشت همان شمشیر بود.

وایکینگ ها برده داری می کردند

برده ها که به ترال معروف بودند، کار های خانه را انجام می دادند و نیروی کار پروژه های عظیم ساخت منازل را تأمین می کردند. ترال های جدید در هنگام حملات وایکینگ ها به خارج از کشور تبعید شده بودند یا به اسکاندیناوی و به شهرک های وایکینگ بازگردانده می شدند و به عنوان برده با نقره معامله شدند.

وایکینگ ها بسیار اهل ورزش بودند

ورزش هایی که شامل آموزش تیراندازی که در جنگ استفاده می شد و شنا در بین آن ها از محبوبیت ویژه ای برخوردار بود.

آخرین پادشاه عظیم وایکینگ ها در نبرد استمفوردبریج کشته شد

هارالد هاردرادا به انگلیس آمده بود تا پادشاه وقت، هارولد گودوینسون را که قصد داشت پادشاه انگلیس گردد را به جنگ فراخواند. در نهایت، اما او در نبرد استمفوردبریج توسط مردان هارولد مغلوب شد و کشته شد.

مرگ هارالد سرانجام دوره وایکینگ ها بود

سال 1066، سالی که هارالد در آن کشته شد، سالی است که عصر وایکینگ به سرانجام می رسد. در آن مرحله، گسترش مسیحیت جامعه اسکاندیناوی را به طرز چشمگیری تغییر داده بود و جاه طلبی های نظامی مردم نورس دیگر یکسان نبود. با ممنوعیت دریافت برده مسیحی، وایکینگ ها انگیزه مالی زیادی را برای حملات خود از دست دادند و به جای آن به فعالیت های نظامی الهام گرفته از دین پرداختند.