تجربه عکاسی با لنز اسطوره ای Canon EF 1200mm - مجله عکسفا

تاریخچه

لنز Canon EF 1200mm f/5.6 L USM همزمان با استاندارد اتصال Canon FD فراوری شد و اولین بار در سال 1984 و در المپیک تابستانی لس آنجلس به نمایش گذاشته شد. پنج نسخه از این لنزها به وسیله اصحاب رسانه برای پوشش بازی ها استفاده شد. سپس همه این لنزها به ژاپن برگردانده شدند و به استاندارد EF تغییر شکل دادند. براساس گزارش Canon، لنز 1200mm بزرگ ترین لنز دنیا با توانایی فکوس اتوماتیکاست.

Canon این لنز را تنها با سفارش اختصاصی به فروش رسانده است. در آن موقع بیعانه ای 10 هزار دلاری برای سفارش مورد احتیاج بود و ساخت آن ها زمانی آغاز می شد که چند سفارش همزمان از این لنز دریافت می شد. مجله مشهور Sports Illustrated در دهه 1990 دو نسخه از این لنزها را خرید تا بتواند رکورد تعداد کوشش ها برای هوم ران Mark McGuire در لیگ بیس بال آمریکا را ثبت کند. تمام پیچ هایی (Pitch) که این بازیکن در آن فصل با آن ها روبرو شد، به وسیله این لنز ثبت شد. طول کانونی فوق العاده ای که این وسیله دارد، به آن دیدی بی بدیل از فاصله های دور و حواشی زمین به داخل می دهد که سایر لنزها از شکار آن عاجزند. داخل بدنه فلزی، دو المان لنز از کریستال های فلوریت بزرگ ساخته شده که طبق گزارش ها، یک سال تمام ساخت آن به طول انجامیده است. این لنز بدنه ای تمام فلز دارد و رنگ سفید آن یکی از معینه های Canon است. سری لنزهای حرفه ای Canon حرف L را در نام خود دارند و یک حلقه قرمزرنگ دور بدنه آن ها است. Canon به این علت لنزهای تله فوتو بزرگ خود را سفیدرنگ می نماید که آن ها را در برابر گرمای نور مستقیم آفتاب مقاوم نگه دارد. در قسمت بالای لنز یک دستگیره محکم برای جابجایی واقع شده است و جای پایه ثابت شده زیر لنز از لحاظ مقدار و شکل تقریبا مشابه دستگیره است که به طراحی این لنز نوعی تقارن می بخشد. یک کلاهک توکار نیز روی لنز وجود دارد که باز می گردد و بخش جلویی لنز را از نور مستقیم آفتاب محافظت می نماید. بعلاوه یک تکه چرمی و دست دوز، لنز را هنگام حمل ونقل محافظت می نماید. درپوش لنز استاندارد Canon نیز در بخش پشت دستگاه کار گذاشته شده است. این لنز بیش از 16 کیلوگرم وزن دارد و تقریبا یک متر است. بعلاوه دریچه جلویی آن 9 اینچ وسعت دارد. برای مقایسه، لنز Canon EF 70-200mm f/2.8L IS II USM یک ونیم کیلوگرم وزن دارد. بیشتر لنزهای حرفه ای از فیلترهای 77 میلیمتری استفاده می نمایند. 77 میلیمتر، 6 اینچ کامل از دهانه غول پیکر این لنز کو چکتر است. در خصوص فیلتر، هیچ یک از کمپانی ها یک پولورایزر گرد، با ND یا فیلتر UV با دهانه 228.6میلیمتری فراوری نمی نماید. بخش انتهایی لنز یک نگهدارنده ژلاتینی، مخصوص فیلترهای 48 میلیمتری دارد. اگر فاصله کانونی 1200 میلیمتر برایتان کافی نیست، تله کانورتورهای Canon Extender EF 1.4x II و 2.0x II حتی شما را به سوژه عکاسی تان نزدیک تر خواهد نمود. اگر EF 1200mm را روی دوربین های فرمت Canon APS-C مانند Canon 7D Mark II بگذارید، یک لنز 1920mm f/5.6 خواهید داشت. بعلاوه، وب سایت Canon ایالات متحده تیوب های اضافی 12 میلیمتری و 25 میلیمتری را به عنوان تجهیزات جانبی قابل خرید این لنز در دسترس گذاشته که فاصله فوکوس را به کمتر از 45.9 فوت که حالت عادی این لنز است، می رساند. یک پنجره بالای لنز، نشانه گذاری فاصله کانونی را معین می نماید و دارای ایندکسینگ فروسرخ نیز هست. در دنیای لنزها، این احتمالا تنها نمونه است که فاصله های نشانه گذاری شده ای به طول 300 متر را قبل از اینکه به مکان بی نهایت بروید، نشان می دهد. چند حلقه فوکوس می شناسید که فاصله های سه رقمی را نشان دهد؟ (اصلا احتیاجی به بحث درباره عددهای چهاررقمی لنز نیست!) با f/5.6 فاصله فراکانونی لنز حدود 13 کیلومتر است. اگر لنز را در f/32 متوقف کنید، فاصله به نسبت کم 1.4 مایلی را خواهید داشت.

تدارکات

تعداد زیادی از ما، زمانی که به عکاسی بیرون از خانه می پردازیم، زمان زیادی را صرف انتخاب لنز مورد نظرمان می کنیم. اینکه کدام لوازم را می توان برای کمترکردن وزن کیف برداریم و اینکه چه ابزار تخصصی برای یک عکسبرداری خاص احتیاج است. با داشتن Canon 1200m، برنامه ریزی سفر کوتاه تان با این سوال آغاز می گردد: چند نفر ضروری است تا این وسایل را برایم حمل نمایند. اگر شما این لنز را در اختیار دارید، بهتر است یک دوست علاقه مند به عکاسی هم داشته باشید تا بخش سنگین کار را به عهده بگیرد. حتی شاید به دو نفر یا بیشتر احتیاج پیدا کنید. حمل لنز، تجهیزاتِ دوربین و پشتیبانی به شکل دقیق، کار دو و نیم نفر است. حمل و نقل لوازم به یک مکان و عکس گرفتن با لنزی مثل این، بیشتر به یک پلن لوجیستیک احتیاج دارد تا یک برنامه ریزی ساده. هیچ کاری در ارتباط با این لنز راحت نیست. شما نمی توانید یک دفعه تصمیم بگیرید که آن را برای عکس گرفتن بیرون ببرید. اگر می خواهید که از توانایی اوپتیک این لنز به برترین شکل بهره ببرید، باید اول مکان ها را در نظر بگیرید، درباره اینکه می خواهید از چه عکسی بگیرید ایده معینی داشته باشید و مراقب آب وهوا نیز باشید. یادتان باشد که تمام این کارها را باید با کسانی که قرار است دنبال تان راه بیاندازید نیز هماهنگ کنید.

اولین تجربه

برنامه این بود که لنز را به پل بروکلین ببریم و سپس به زیرگذر پل منهتن برویم. حدس زدیم که این بخش از شهر به ما سوژه های مختلفی برای نشان دادن توانایی های خاص این لنز می دهد. این چشم انداز ها از Red Hook آغاز می گردد و به جزیره گاورنر، مجسمه آزادی، جزیره الیس و بخشی از منطقه جنوبی منهتن از جمله محل فرود هلیکوپتر وال استریت، One World Trade Center، گذرگاه دریایی خیابان جنوبی و ساختمان های برجسته ی دیگر مانند پل بروکلین و پل منهتن ختم خواهد شد. قطعا بردن این لنز به مترو، حتی در ساعات خلوت، پیشنهاد خوبی نبود. پس لنز را پشت یک وَن گذاشتیم و به منطقه عکسبرداری رفتیم. حمل کیس، کار دو نفر است. این جعبه خالی به مقدار خود لنز وزن دارد! اگر لنز را هم درونش بگذارید بارتان حدود 40 کیلو است. نصب درست و ایمن لنز هم دست کم به چهار نفر احتیاج دارد. بعلاوه بهتر است سه پایه مسافرتی تان را در همان خانه بگذارید چون به بزرگ ترین و سنگین ترین پشتیبان موجود احتیاج دارید تا بتوانید Canon 1200mm را محکم نگه دارید. بعلاوه، بخاطر فاصله بین دوربین و مرکز ثقل لنز، احتمالا پی خواهید برد که احتیاج به یک اتصال (panning head) قدرتمند برای پایه دارید تا توانایی مانورتان را با لنز بالا ببرید. ما یک سه پایه ویدیو بزرگ را از بخش کالاهای دست دوم برداشتیم و به خوبی جواب داد. حتی با وجود فوکوس اتوماتیک و دوربین DSLR پرچم دار تازه کانن (1D X)، عکس گرفتن با لنز 1200mm چالش برانگیز بود. هرچند رنج تله فوتو خیره نماینده است. چندین و چند عکسبردار، بعد از نگاه کردن به وسیله چشم انداز یاب 1D X از این قدرت اظهار تعجب کردند. همین که از شوک اولیه قدرت نزدیک کردن لنز رها شوید، می توانید آغاز به عکاسی کنید. با محدوده دید بسیار کم، نگاه کردن به وسیله 1200mm مانند نگاه کردن از داخل یک نی نوشابه است. زاویه دید باریک به شما یادآوری می نماید که دارید از یک مدل لنز پرایم با فاصله کانونی ثابت استفاده می کنید. کادربندی شما همان است که می بینید و زوم کردن به جلو یا عقب جزو گزینه هایتان نیست. اگر هم بخواهید برای تغییر کادر چند قدم به جلو یا عقب بروید، به علت ابعاد این لنز مجبورید که هر دو دست تان را دور دسته بیاندازید تا بتوانید لنز و ساپورتش را با هم بلند کنید. یا اینکه لنز را از سه پایه جدا کنید، تمام تجهیزات را جابجا و سپس دوباره همه را سرهم بندی کنید. فاصله کانونی ثابت معمولا تا حد زیادی قدرت انعطاف را از عکاس می گیرد. برای حرکت دادن لنز بین مکان های عکاسی، شما می توانید لنز را از سه پایه جدا نموده و آن را روی شانه های خود بگذارید. اما من بیش از چند چهار راه با این لنز پیاده روی نمی کنم. من لنز را از تفرجگاه پل تا وَنی که منتظر ما بود، حمل کردم. فاصله ای در حدود 90 متر. توان پیاده روی بیشتر هم داشتم اما واقعا راضی بودم که اتومبیلی منتظر است تا این بار را تا مکان بعدی حمل کند. روز بعد، متوجه یک جای کبودی روی شانه راستم شدم.

قبل از برگشتن به فروشگاه، با لنز از جلوی فروشگاه B&H و گوشه خیابان 34ام و 9ام آغاز به عکس گرفتن کردیم. با گرفتن لنز به سمت ساختمان Empire State ، می توانستیم افراد روی برج مراقبت و جزئیاتی از طراحی برج را که به ندرت از روی زمین دیده می شد، ببینیم.

دومین تجربه

برای دومین بار، تیم B&H تصمیم گرفت که به سمت جزیره Staten برود. جایی که می توانستیم به نقطه های بهتری دست یابیم و توانایی های لنز را به تصویر بکشیم. تیم امنیتی در گذرگاه جزیره جلومان را گرفتند. سگی که بمب ها را بو می کشید درباره لنزمان کنجکاو شده بود. اما زمانی که پیشنهاد دادم تا جعبه را باز کنیم، مامور با متانت از طرف سگ این پیشنهاد را رد کرد. وقتی که به Staten رسیدیم؛ در ترمینال کشتی ها لنزمان را باز کردیم و آغاز به عکس گرفتن از لنگرگاه کردیم. با این امید که بتوانیم قدرت بی بدیل تراکم این لنز 1200 میلیمتری را نشان دهیم. عکس گرفتن در لنگرگاه شما را با یک مسئله اساسی به نام هوا روبرو می نماید. با اینکه آن روز کاملا صاف، بدون دود و آلودگی یا مه بود؛ زمانی که درباره عکس گرفتن از فاصله 5 کیلومتری حرف می زنید، بازتاب نور از اشیا باید برای رسیدن به لنز از مقدار زیادی هوای اتمسفر عبور کند. هیچ شکی نیست که Canon 1200m دقیق و قدرتمند است؛ اما نمی توان این قانون فیزیک را نادیده گرفت که نور برای رسیدن به چیزی از میان مقدار زیادی هوا، باید بارها و بارها خم گردد.

تراکم و مه

قایق رکوردشکن Lending Club در لنگرگاه نیویورک درحال قایق رانی بود. با اینکه این قایق هرگز به ساحل لنگرگاه نزدیک نشد، اما این مسئله، Canon 1200mm را برای شکار آن متوقف نکرد. ما توانایی گرفتن چنین عکس هایی را با فاصله دور از قایق داشتیم، که به نظر می رسید که از عرشه یک قایق تعقیب و از وسط آب عکس می گیریم. متاسفانه شاخ وبرگ ها جلویمان را برای گرفتن عکس از پل Varrazano گرفتند. اما توانستیم بخشی از جزئیات روی پل را ثبت کنیم.

تجربه فوق العاده تله فوتو

برای من دو مسئله جالب در عکس گرفتن با لنزهای تله فوتو بلند وجود دارد. اول، آوردن اشیا خیلی دور به نزدیکی خودم است که معینا کاری است که تله فوتوها انجام می دهند. وقتی که Canon 1200mm بالای تفرجگاه پل بروکلین نصب شده بود، من می توانستم عکس هایی را از رودخانه شرقی و لنگرگاه نیویورک بگیرم که سایر عکاسان حتی از نزدیک شدن به این جزئیات محروم بودند. لنز به من این توانایی را می داد تا اشیا را از فاصله دور شکار کنم که تنها راه شکار آن ها با لنزهای عادی کراپ کردن بخش معینی از تصویر، در مراحل بعدی پردازش عکس است. تمام این ها از حوزه دسترسی خارق العاده لنز ناشی می گردد. من تنها می توانم رویاپردازی کنم که استفاده از یک دوربین با فرمت APS-C چقدر می تواند قدرت لنز را افزایش دهد. با استفاده از آرامش و سکوت تفرجگاه، من توانایی این را داشتم که از کارگران بالای دورترین برج پل بروکلین عکس بگیرم و به شما بگویم که آن ها چه لباسی پوشیده اند، کلاه های ایمنی شان چه رنگی است و اینکه محافظ های امنیتی را روی لباس های شب رنگ کارشان پوشیده اند. تمام این ها با یک فاصله 800 متری قابل تماشا است. اما چیزی که بیشتر از تمام این ها درباره قدرت نزدیک کردن این لنز برای من لذت بخش است؛ توانایی خلق عکس های انتزاعی و تمرکز روی بخش های جزئی به جای کل چیزی است که قرار است عکسبرداری کنم. با 1200 میلیمتر، این لنز قطعا یک نمای خلاقانه و بی مثال ایجاد می نماید و به عکسبرداران با دوربین های DSLR اجازه فراوری عکس هایی هنری را می دهد. این بزرگ ترین حسن این لنز برای من است.

مطمئنا راضی می شدم که از این لنز برای تصویربرداری پرنده ها و گونه های دیگر طبیعت وحشی یا عکسبرداری ورزشی استفاده کنم. اما زمانم برای عکسبرداری با این لنز بزرگ بسیار کوتاه بود. یکی از چیزهای عجیب، توانایی این لنز برای گرفتن پرتره های عالی است. فاصله کانونی سنتی برای پرتره معمولا بین 75 تا 135 میلیمتر است. پس بگذارید که من اولین نفری باشم که می گوید یک لنز 1200 میلیمتری نیز برای گرفتن پرتره ها بسیار خوب کار می نماید. Canon با عمق میدان فوق العاده کم (1.1 اینچ در f/5.6 و کمترین فاصله فوکوس) مطمئن می گردد که پشت صحنه عکس تبدیل به تعبیری بسیار صاف و غیرقابل تشخیص از تصویر واقعی گردد. حتی در حالت ثابت، تصاویر پشت صحنه هرگز با این لنز دارای فرم قابل تشخیصی نشدند. با اینکه ممکن است برای ایجاد ارتباط با هدف عکسبرداری تان احتیاج به واکی-تاکی داشته باشید؛ اما با حداقل فاصله فوکوس 14 متر، مطمئن می شوید که فاصله کار ایمنی بین مدل و عکاس ایجاد شده است! لطفا در فکر داشته باشید که حتی اگر Canon 1D X مورد استفاده ما یک صفحه ال سی دی بزرگ داشت، این ترکیب از دوربین و لنز، انتخاب مناسبی برای گرفتن سلفی نخواهد بود.

جمعیت

درحالی که عکسبرداری دیجیتال دنیا هنر را درنوردیده و موبایل ها دارند در هر ثانیه هزاران عکس را ثبت می نمایند، من متوجه شدم که عابران دیگر مانند قبل، زمانی که دارید در فضای باز عکس می گیرید از سر راه تان کنار نمی روند. همین چندی قبل بود که هیچکس نمی توانست تصور کند که ردشدن اش به قیمت از دست رفتن یک فریم از فیلم برای شما تمام گردد. به نظر می رسید که مردم تمام کوشش شان را می نمایند تا با یک عکاس روبرو نشوند. امروز اما همه احتمال می دهند که شما می توانید یک دانه دیگر از آن شات های مجانی را با دوربین دیجیتال خود بگیرید و دقیقا از وسط قطعه هنری تان عبور می نمایند. هرچند، وقتی Canon 1200mm روی سه پایه سوار شد، عابران پیاده نیویورک غوطه خوردند و از سر راه کنار رفتند؛ مثل اینکه لنز قرار است یک موشک را از دهانه بزرگ خود به بیرون شلیک کند. این برای دنیای تازه، جایی که بسیاری از تسلیم شدن در برابر عکاس سر باز می زنند، بامزه و تا حد زیادی توی چشم بود.

هرجا که ما تجهیزات را نصب کردیم، جمعیتی کوچک اطراف مان جمع شدند. برخی از آن ها سوالاتی داشتند و برخی دیگر با دوربین های جیبی کوچک شان احساس عدم امنیت می کردند. اگر شما صاحب این لنز باشید، باید با حس حسادت تان درباره لنزهای دیگر خداحافظی کنید.

بیرون رفتن سوم

نیویورک تایمز زنگ زده و می خواهند یک مقاله درباره این لنز بنویسند. یک لنز کم یاب دسته دو را برای فروش بگذارید. کل اینترنت آغاز به سروصدا می نمایند؛ و بعد بلافاصله یک روزنامه خوش نام محلی زنگ می زند و می خواهد از لنز عکس بگیرند و درباره آن خبر بنویسند. پس تیم B&H یکبار دیگر به تفرجگاه پل بروکلین رفت تا این بار با خبرنگارهای نیویورک تایمز یعنی James Barron و عکاس بخش مترو Chang Lee دیدار کند. Lee از دریچه لنز آغاز به عکس گرفتن کرد در حالی که Barron سعی می کرد از ما درباره آن سوالاتی بپرسد. تا جایی که من متوجه شدم، هم عکاس و هم گزاشگر از قدرت بی نظیر لنز جاخورده بودند. درحالی که Chang داشت از اسکله عکس می گرفت؛ یک تیم سه نفره از هواپیماهای Osprey دوملخه نیروی دریایی ایالات متحده، از تیم هوایی HMX-1، با نقش های براق بدنه شان پدیدار شدند. برترین زمان بندی برای انداختن عکس های عالی با لنز Canon.

بعد از جمع کردن وسایل از تفرجگاه، تیم به سمت پل منهتن حرکت کرد. جایی که Lee برنامه داشت تا بر روی پل بروکلین، از مجسمه آزادی در هنگام غروب عکسبرداری کند. John Harris و من لنز را تا حدود یک سوم مسافت پل برای عکسبرداری حمل کردیم و من در نیمه های راه آرزو می کردم که یک دستگاه باربر در جیب عقب خود داشتم. ما به نقطه معین شده رسیدیم، درحالی که عضلات دست مان گرفته بود؛ و آماده شدیم تا تجهیزات را دوباره نصب کنیم. Lee اما از ما خواست که صبر کنیم. من چشم انداز های زیادی را دیدم که می شد شکار کرد اما او دقیقا می دانست که چه می خواهد و صبر کافی را داشت تا حدود 45 دقیقا برای نصب دوربین و عکسبرداری صبر کند. این جالب بود که ببینی یک عکاس عصر تازه برای کارش چنین صبری داشته باشد. بعد از غروب، ما در تاریکی وسایل را جمع کردیم و من و Harris لنز را پایین پل بردیم تا آن را کنار بگذاریم؛ و برای آخرین بار با او وداع کنیم.... ...به جز اینکه، Shutterbug فردا زنگ زد. آن ها هم می خواستند یک خبر از دوربین کار نمایند.

منبع: Peta Pixel