مردی با استفاده از عکس های فراوری شده به وسیله هوش مصنوعی یک ماه کامل از زندگی خود را جعل کرد! - مجله عکسفا

وورباخ در یک ویدیوی اینستاگرام که به طرز ماهرانه ای ویرایش شده، می گوید که او ابتدا در اکتبر گذشته زمانی که به یک عکس پروفایل تازه احتیاج داشت، تصمیم گرفت از این برنامه ها استفاده کند، او در کوشش بود تا نتیجه خوبی بگیرد.

پس از اینکه آزمایش کرد و متوجه شد که می تواند تصاویر باورپذیری از سگش را با یک نسخه دقیق و محلی از Stable Diffusion ایجاد کند، تصمیم گرفت آن را با چهره خودش امتحان کند.

معمولاً باور کردن چهره های ایجاد شده به وسیله هوش مصنوعی سخت است، زیرا اثر دره غیرعادی uncanny valley بسیار قوی است. (این اصطلاح در اشاره به پدیده ای استفاده می گردد که به موجب آن یک شکل کامپیوتری یا ربات انسان نما که شباهت تقریباً یکسانی به یک انسان دارد، احساس ناراحتی یا انزجار را در فردی که آن را مشاهده می نماید برمی انگیزد.)

اما او مدتی با برنامه تمرین کرد و متوجه شد که اگر به برنامه بگوید عکس هایی با چهره سلبریتی شبیه خودش بسازد، نتیجه خیلی بهتر می گردد. او شبیه رایان گاسلینگ بود و بنابراین عکس های خوبی از خودش توانست بسازد!

به این ترتیب وورباخ بدون احتیاج به ترک اتاق خوابش، می توانست عکس های جالبی از خودش ایجاد کند و مثلا خودش را در سفر به شهر نیویورک جا بزند.

من لباس هالووین پوشیدم. از هوش مصنوعی برای ایجاد یک سفر جعلی به نیویورک استفاده کردم، جایی که با دوستم که او نیز از برنامه هوش مصنوعی استفاده می کرد، دیدار کردم. همه عکس های من را باور کردند.

اما خب، هرچه بیشتر از این برنامه استفاده می کرد، خودش از نتایج دلزده می شد و می دید که واقعیت چیز دیگری است.

اگرچه با پیروزیت همه کسانی را که می شناختم فریب داده بودم، اما لایک های عکس هایم کمتر و کمتر می شد. عکس ها خسته نماینده شده بودند.

سپس با خودم گفتم اگر من در حال فراوری این عکس های جعلی هستم، چرا یک زندگی کاملاً تازه ایجاد نکنم. زندگی ای که در آن به لس آنجلس برگشته ام، زندگی ای که در آن در یک آپارتمان بسیار زیبا زندگی می کنک، و سگم نیز همینطور. زندگی ای که می توانستم یک ماشین واقعا خوب بخرم. زندگی ای که در آن حرفه من در نهایت اوج بود. زندگی که در آن حتی ممکن است با یک سلبریتی به صورت تصادفی برخورد کنم. یک زندگی بهتر.

وورباخ ثابت کرد که می تواند یک موجودیت کاملا جعلی را به صورت آنلاین ایجاد کند که بسیار باورپذیر باشد.

زمانی که من این پروژه را آغاز کردم، برای تفریح بود، اما اینکه هزاران تصویر را در تمام روز و تمام شب غربال کنید، سنگین است و سخت است که مدام به ایده ماشینی از چهره تان خیره شوید.

هر بار که یکی از آن عکس ها را لایک می کردم، احساس می کردم آن اندورفین ها مغزم (هورمونی ایجادنماینده شادی) آزاد می شوند. در نهایت، من نمی دانستم کجا متوقف خواهم شد.

آزمایش پیروز ورباخ چند چیز را ثابت می نماید. اول، می توان هوش مصنوعی را طوری تربیت کرد که آنقدر خوب باشد که بتواند زندگی واقعی را شبیه سازی کند.

دوم، اگر بخواهید زندگی فیک و جعلی خود را باورپذیر کنید، باید خیلی روی آن وقت بگذارید.

تصاویر فراوری شده به وسیله هوش مصنوعی هنوز در حال تکامل هستند و سوالات زیادی در خصوص آن وجود دارد که هم از نظر قانونی و هم از نظر اخلاقی بی پاسخ مانده است. با توجه به اینکه همین چند ماه پیش این برنامه ها فقط می توانستند چهره های مبهم کابوس وار جالبی از مردم خلق نمایند و اکنون می توانند به طور کامل از زندگی یک فرد واقعی تقلید نمایند، حدس زدن مسیر سخت است.

اما تصور کنید که در آینده نزدیک میلیون ها نفر سفرهای جعلی و غذا خوردن در رستوران های گران و اقامت در خانه های خوب یا همنشینی با یک شریک زندگی بسیار زیبا را بتوانند راحت جعل نمایند و در دنیای تخیلی خود غوطه ور شوند.

در این صورت فاصله حفیفت و مجاز کم می گردد. آیا مولد های تصویر هوش مصنوعی، به زودی یک نوع مخدر خواهند شد.

شاید هم حالا که بسیاری نمی توانیم زندگی دلخواه داشته باشیم، نباید زیاد سخت بگیریم!

توصیه می کنم، در همین مورد این داستان علمی تخیلی را بخوانید:

داستان علمی - تخیلی: دنیای دلخواه، اثر رابرت شکلی